Ogłoszenie niepodległości przez Tadżykistan 9 września 1991 r. rozpoczęło nowy rozdział w historii tego kraju. Był on także początkiem krwawej wojny o władzę między siłami rządowymi a islamską opozycją. Wojna domowa, która powiększyła dodatkowo podziały klanowe i religijne, doprowadziła do śmierci 50 tys. osób, 400 tys. stało się uchodźcami opuszczając Tadżykistan, a 600 tys. zostało przesiedlonych w granicach państwa. Początkowe starania ze strony ONZ i Wspólnoty Niepodległych Państw w celu zakończeniu konfliktu, który zaczął zagrażać sytuacji w całym regionie, nie przyniosły zamierzonego efektu.  Spowodowało aktywniejsze zaangażowanie ze strony Organizacji Narodów Zjednoczonych i doprowadzenie do podpisania 17 września 1994 r. porozumienia o przerwaniu działań wojennych co w konsekwencji pozwoliło na powołanie operacji pokojowej ONZ.  
Misja Obserwatorów Organizacji Narodów Zjednoczonych w Tadżykistanie (UNMOT) uzyskała mandat na podstawie rezolucji 968 (1994) Rady Bezpieczeństwa ONZ z 16 grudnia 1994 r. Głównym celem operacji był udział w pracach Połączonej Komisji, składającej się z przedstawicieli rządu tadżyckiego i tadżyckiej opozycji. W ramach misji wykonywano następujące zadania: sprawowanie nadzoru nad wprowadzeniem Porozumienia Tymczasowego Zawieszenia Broni i Zakończenia Innych Wrogich Działań na granicy tadżycko – afgańskiej i wewnątrz kraju na czas rozmów rozjemczych; prowadzenie dochodzeń ws. przypadków naruszeń zawieszenia broni; utrzymywanie bliskich kontaktów ze stronami konfliktu oraz z misją Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (obecnie OBWE) i z siłami WNP; niesienie pomocy humanitarnej. Wśród 15 państw tworzących UNMOT w latach 1995 -2000 znalazła się także Polska, która wysłała do Tadżykistanu 24 obserwatorów wojskowych. W Tadżykistanie działała też grupa polskich instruktorów przygotowujących jednostkę specjalną do zabezpieczenia misji ONZ.

   W trakcie trwania misji w Tadżykistanie poległ 1 polski żołnierz.