Skomplikowany i długotrwały proces uzyskania przez Namibię niepodległości wszedł w ostatnią fazę w latach 80-tych XX wieku. Dzięki naciskom międzynarodowym w 1978 r. doszło do przyjęcia przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych rezolucji nr 431 która miała przygotować warunki do uzyskania przez Namibię niepodległości na drodze wolnych wyborów przeprowadzonych pod nadzorem ONZ. Mimo wieloletnich protestu ze strony Republiki Południowej Afryki 16 lutego 1989 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję nr 632 powołującą Grupę Przejściowej Pomocy Narodów Zjednoczonych (United Nations Transition Assistance Group in Namibia – UNTAG). Najważniejszym zadaniem Grupy Przejściowej było stworzenie w Namibii odpowiednich warunków dla przeprowadzenia wolnych wyborów nadzorowanych przez ONZ. Międzynarodowe siły UNTAG miały nadzorować porozumienia o przerwaniu walk pomiędzy wojskami południowoafrykańskimi i siłami partyzanckimi Organizacji Narodu Afryki Południowo-Zachodniej (South West African People Organization – SWAPO), ześrodkowanie, redukcję i wycofanie wojsk południowoafrykańskich z terenu Namibii, nadzorowanie powrotu do domów uchodźców, jeńców i więźniów politycznych. W skład tej wojskowo-cywilnej misji weszli przedstawiciele 50 państw, w tym także z Polski, która wystawiła liczący ponad 370 osób kontyngent wojskowy oraz wysłała 20 obserwatorów wojskowych. Polacy w Namibii pełnili zadania mandatowa aż do maja 1990 r.

    W trakcie misji w Namibii poległo 3 polskich żołnierzy.