Zaangażowanie polskich żołnierzy w proces budowy pokoju w b. Jugosławii rozpoczął się w 1992 r. od udziału w Siłach Ochronnych ONZ w Jugosławii (UNPROFOR). Szczególna sytuacja panowała w Bośni i Hercegowinie, gdzie od wielu lat pełnią służbę Polacy. Ta jedna z 6 byłych republik Socjalistycznej Federalnej Republiki Jugosławii w marcu 1991 r. rozpoczęła działania zmierzające do uzyskania niepodległości. Mimo uznania w kwietniu 1992 r. przez wspólnotę międzynarodową proklamacji niepodległości przez to państwo, nie udało się powstrzymać wybuchu krwawej wojny między Bośniakami a Serbami, którzy nie uznali niezależności Bośni i Hercegowiny. Pierwsze próby zakończenia konfliktu podjęła ONZ, nakładając embargo na dostawę broni dla walczących stron czy też wyznaczając tzw. stref bezpieczeństwa. Działania te jednak nie przyniosły rezultatu a zakończenie misji ONZ doprowadziło do eskalacji konfliktu w regionie. Wobec nieskuteczności ONZ w celu wymuszenia pokoju zostały skierowane siły NATO oraz organizacji o charakterze regionalnym, które otrzymały miano Sił Implementacyjnych w Bośni i Hercegowinie (IFOR). Zostały one sformowane po ratyfikowaniu tzw. Porozumienia w Dayton 16 grudnia 1995 r. Siły IFOR których celem było wcielenie w życie ww. porozumienie, liczyły prawie 60 tysięcy ludzi z 32 państw, w tym z Polski. Głównym ich zadaniem było rozdzielenie stron konfliktu, ustalenie linii demarkacyjnej nadzorowanie wycofania się lokalnych sił zbrojnych ze strefy separacji, nawiązanie kontaktów pomiędzy władzami lokalnymi, wojskiem i organizacjami międzynarodowymi oraz stworzenie warunków do wycofania się sił ONZ. Istotne znaczenie miało także dostarczanie pomocy humanitarnej, odbudowa kraju, rozminowywanie oraz pomoc w organizacji wolnych wyborów. Mandat IFOR przyznany został na okres 1 roku ale siły pokojowe nie zdołały zrealizować wszystkich postanowień porozumienia w Dayton. Polska zaangażowała w tą misję ponad 900 żołnierzy i pracowników wojska.
    Legalnym sukcesorem IFOR stały się od 12 grudnia 1996 r. Siły Stabilizacyjne w Bośni i Hercegowinie (SFOR). Te międzynarodowe oddziały tworzyły prawie 40 tysięcy żołnierzy z państw tworzących dotychczas IFOR. Także Polska została zaproszona do ich współtworzenia. Siły międzynarodowe kontynuowały zadania SFOR, jednocześnie była redukowana ich liczebność wraz z poprawą sytuacji w regionie. Łącznie w latach 1997-2004 w SFOR służyło ponad 4 tys. polskich żołnierzy.
Podczas szczytu NATO w Stambule w 2004 r. podjęta została decyzja o przekazaniu zadań SFOR siłom Unii Europejskiej (EUFOR) w ramach operacji „Althea”. Od 2 grudnia 2004 r. bierze w nic udział także Polska. Do zadań polskich żołnierzy należy: zapewnienie bezpiecznych warunków dla władz lokalnych do wprowadzenia ustaleń porozumienia pokojowego; zapewnienie swobody ruchu w strefie odpowiedzialności; likwidacja nielegalnych składów broni; prowadzenie nocnych i dziennych patroli w strefie odpowiedzialności; utrzymywanie gotowości do organizacji punktów kontrolnych; prowadzenie inspekcji składów i fabryk uzbrojenia; podejmowanie i niszczenie broni, amunicji i środków walki, a także nadzór nad lokalnymi zespołami rozminowania. Do tej pory w siłach EUFOR służyło ponad 2.5 tysiąca Polaków.

   W czasie trwania misji w Bośni i Hercegowinie poległo lub zmarło 4 polskich żołnierzy.