Kształcenie kadr technicznych dla potrzeb Wojska Polskiego sięga początków jego istnienia, czyli czasu pierwszych Piastów. Jednak do XV wieku techniczną wiedzę wojskową przekazywali rzemieślnicy, którzy zajmowali się wytwarzaniem uzbrojenia i budownictwem fortyfikacji.

Nie tylko Szkoła Rycerska

Dopiero od początku XVI wieku następowało systematyczne powiązanie wiedzy z naukami uniwersyteckimi. To wówczas pojawili się pierwsi inżynierowie wojskowi, a druk pozwalał na upowszechnianie wojskowego piśmiennictwa technicznego. W Polsce idea założenia szkoły wojskowej pojawiła się już w okresie Odrodzenia. Jej propagatorami byli wybitni dowódcy i pisarze polityczni, wśród których prym wiódł Andrzej Frycz Modrzewski. Jednak dopiero król Stanisław August Poniatowski, realizując „pacta conventa”, założył w 1765 r. w Warszawie Szkołę Rycerską. Miała ona za zadanie przygotowywać kadry dowódcze dla odbudowującego się Wojska Polskiego. Szkoła znana była pod dwiema nazwami: „Akademia Szlacheckiego Korpusu Kadetów JKM i Rzeczypospolitej” oraz „Szkoła Rycerska JPP Kadetów JKM i Rzeczypospolitej”. W tamtym czasie powstały również Szkoła Artylerii oraz Szkoła Inżynierii Wojskowej Koronnej w Warszawie i Litewskiej w Wilnie. Tworzono wiele prywatnych Korpusów Kadetów. 

W następnym stuleciu dzieje Wojska Polskiego toczyły się w bardzo skomplikowany sposób. Kiedy po trzecim rozbiorze państwo polskie przestało istnieć, podejmowano wiele prób walki o niepodległość. Na kształt wojska duży wpływ miała epoka napoleońska, kiedy to powstały Legiony Polskie, i których demokratyczne tradycje przez wiele lat wywierały wpływ na system kształcenia i wychowania polskich kadr dowódczych. 

W tamtych latach organizowano w kraju i poza jego granicami różne polskie szkoły wojskowe, wśród których na uwagę zasługuje utworzona w 1820 roku, w czasie istnienia Królestwa Kongresowego, Szkoła Aplikacji Artylerii i Inżynierii. Była to pierwsza w Polsce uczelnia wojskowa, której program wzorowany był na paryskiej szkole politechnicznej. Jednak dopiero przełom wieków XIX i XX przyniósł odrodzenie polskiego szkolnictwa wojskowego. Stało się to w atmosferze czynu niepodległościowego, kiedy to organizowano pierwsze po wielu latach szkoły i kursy wojskowe. Wykształcono w nich znaczny zastęp kadr dowódczych. I choć ich kwalifikacje zawodowe były różne, to jednak dzięki nim i polskim oficerom z armii zaborców możliwe stało się szybkie odbudowanie wojska i prowadzenie z powodzeniem walk o granice.

Różne modele kształcenia

Odbudowa państwa polskiego po 1918 roku dokonywała się w określonej sytuacji gospodarczej i militarnej, która wymuszała szybkie tworzenie sił zbrojnych. Jednym z ważniejszych czynników warunkujących powodzenie działań mobilizacyjnych był stan i poziom korpusu oficerskiego. W pierwszych latach niepodległości tworzyli go oficerowie wywodzący się z armii zaborczych, Legionów Polskich, armii gen. Hallera, Polskiej Organizacji Wojskowej i Polskich Sił Zbrojnych. W latach 1918–1920 ukształtował się dwuszczeblowy system kształcenia oficerów, wzorowany na modelu francuskim. Pierwszy szczebel tworzyły szkoły i kursy podchorążych, w których przygotowywano dowódców plutonów i równorzędnych. Drugi natomiast szkoły i kursy oficerskie, gdzie przygotowywano dowódców kompanii czy batalionów. Działania wojenne w tamtych latach wymusiły skrócenie czasu nauczania oraz nadawanie stopni oficerskich żołnierzom (głównie w piechocie i służbach zabezpieczających), posiadającym odpowiednie wykształcenie i predyspozycje dowódcze.

W okresie dwudziestolecia międzywojennego system kształcenia oficerów w Polsce ulegał zmianom według dwóch, konkurencyjnych względem siebie koncepcji: gen. Jana Jacyny oraz wzorca francuskiego. W pierwszym zamyśle planowano przekształcenie części szkół oficerskich w wyższe uczelnie. Reorganizacja ta miała nastąpić z chwilą przejścia Wojska Polskiego na stopę pokojową. Projektu tego jednak nie zrealizowano. Realia polityczne, militarne i gospodarcze sprawiły, iż w latach 1921–1938 zwyciężyła koncepcja druga i szkolnictwo oficerskie wzorowało na modelu francuskim. Oficerów z wyższym wykształceniem technicznym początkowo planowano kształcić w nowo zorganizowanej Politechnice Wojskowej, jednak na przełomie1921/1922 roku koncepcja ta upadła na rzecz wydziałów wojskowych przy Politechnikach Warszawskiej i Lwowskiej. W drugiej połowie lat trzydziestych, wobec rosnących potrzeb na wysoko wykwalifikowaną kadrę techniczną, władze wojskowe rozpoczęły zasadniczą przebudowę szkolnictwa technicznego na poziom wyższy.

W 1936 roku w Warszawie utworzono Wyższą Szkołę Inżynierii (od kwietnia 1939 r. Wojskowa Szkoła Główna Inżynierii), a latem 1938 roku wystąpiono z koncepcją akademizacji szkół wojskowych. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił realizację tych ambitnych planów. W latach 1939–1945 kształcenie kadr inżynieryjnych dla potrzeb Wojska Polskiego praktycznie nie istniało. Tylko nielicznych oficerów kierowano na wyższe studia techniczne i to głównie w Wielkiej Brytanii.

Na Wschodzie i Zachodzie organizowano jedynie szkoły oficerskie i kursy, potrzebni bowiem byli dowódcy i specjaliści do obsługi sprzętu bojowego. Gdy w maju 1945 roku zakończono działania wojenne w Europie, jednostki Wojska Polskiego zostały wycofane z terenu Niemiec. Formacje walczące na Froncie Wschodnim oraz Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie dyslokowano na teren kraju.

Nowe potrzeby Sił Zbrojnych

Pod koniec lat czterdziestych, w wyniku zaostrzania się sytuacji międzynarodowej, znaczenia ponownie zaczął nabierać rozwój sił zbrojnych. W warunkach pokojowych miały one być tak zorganizowane i wyposażone, aby szybko i sprawnie osiągać stan przewidziany na wypadek konfliktu zbrojnego. Realizacja tak sprecyzowanych zadań, i to w bardzo krótkim czasie, napotykała na szereg barier i utrudnień. Pokonywano je w różnorodny sposób m.in. w drodze wydłużenia służby wojskowej, budowy nowych obiektów koszarowych, zwiększania importu uzbrojenia oraz poprzez pośpieszną rozbudowę krajowego przemysłu zbrojeniowego i systematyczne zwiększania produkcji. Wojsko i przemysł zbrojeniowy odczuwało wówczas brak odpowiednio przygotowanych kadr technicznych. Dotychczasowe formy kształcenia inżynierów w oparciu o uczelnie cywilne (system stypendiów i fakultety wojskowe przy uczelniach cywilnych) nie zaspokajały systematycznie rosnących potrzeb wojska zarówno pod względem ilościowym, jak i zawodowo-wojskowym.

Siły Zbrojne coraz częściej potrzebowały fachowców, których w uczelniach cywilnych nie kształcono. Stąd też w kierownictwie resortu obrony w 1949 roku zapadła decyzja o stworzeniu własnej politechniki. Wpłynęły na nią również względy polityczne. Chciano bowiem przygotować kadry dowódcze ściśle związane z systemem politycznym, który wówczas zaprowadzano w Polsce i dlatego ówcześni decydenci zdecydowali o odizolowaniu studentów wojskowych od „zgubnego” wpływu cywilnych środowisk akademickich. Realizując to zadanie szef Sztabu Generalnego WP gen. broni Władysław Korczyc, powołał Grupę Organizacyjno-Przygotowawczą uczelni, której przewodniczącym został szef Zarządu Technicznego Sztabu Wojska Polskiego, gen. bryg. inż. Florian Grabczyński. Po wielu posiedzeniach komisja przedstawiła wnioski organizacyjne oraz określiła miejsce lokalizacji przyszłej Akademii, na które wybrano obiekty wojskowe Technicznej Szkoły Lotniczej, w pobliżu lotniska Babice na Boernerowie w Warszawie.

Początki Wojskowej Akademii Technicznej 

W latach trzydziestych na terenie akademii działały koszary, w których do września 1939 roku kwaterowały pododdziały 1. pułku artylerii przeciwlotniczej im. marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego. W czasie okupacji Niemcy umieścili tu m.in. warsztaty samochodowe, a po wojnie rozlokowano tu Techniczną Szkołę Lotniczą (TSL), którą następnie przeniesiono do Zamościa i Oleśnicy. Na krótko zakwaterowano batalion akademicki utworzony z kompanii akademickich, wcześniej stacjonujących na Cytadeli.

Odziedziczony po TSL teren (ponad 70 m2) oraz obiekty, które wyremontowano i zaadaptowano dla potrzeb uczelni, wraz z nowymi inwestycjami obejmowały place ćwiczeń, park sprzętu lotniczego, obiekty sportowe oraz strzelnicę. Przygotowany etat nowej uczelni przewidywał, że na jej czele stanie komendant, któremu będą podlegały katedry szkolenia ogólnego i specjalistycznego, oddział naukowy i oddział szkolenia oraz pięć fakultetów, zatrudniające łącznie ponad 1700 żołnierzy i pracowników wojska. Wysokość inwestycji szacowano na ok. 2,8 mln ówczesnych złotych. Pierwszym komendantem Wojskowej Akademii został gen. Grabczyński.

Wojskowa Akademia Techniczna została powołana ustawą z 22 marca 1951 roku Dz.U. nr. 17, poz. 136, a dekret określający pełną nazwę powstającej uczelni – Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego – ukazał się 18 lipca 1951 roku. Po skromnych uroczystościach, 1 października 1951 roku, pierwszy rok akademicki rozpoczęli studenci rekrutowani głównie z rozwiązanych fakultetów przy Politechnikach Gdańskiej i Warszawskiej – w sumie 631 podchorążych. Na początku działalności uczelni kształcenie odbywało się na 5 fakultetach, które odpowiadały rodzajom wojsk: lotnictwa, uzbrojenia, broni pancernej, łączności i inżynieryjno-saperskim. W realizowanym procesie dydaktycznym, oprócz wykładów i ćwiczeń, prowadzono zajęcia w laboratoriach na specjalistycznym sprzęcie oraz realizowano praktyki w jednostkach wojskowych i zakładach przemysłowych. Dużą wagę przykładano do nauki własnej, która w pierwszych latach działalności akademii nie tylko była obowiązkowa, lecz także miała charakter zorganizowany.

W 1956 roku rozpoczęto proces transformacji WAT ze szkoły oficerskiej o profilu technicznym w politechnikę wojskową. Rok później wprowadzono system dwustopniowy, który przewidywał stacjonarne studia magisterskie, stacjonarne studia inżynierskie, zaoczne studia magisterskie, zaoczne studia inżynierskie oraz studia i kursy podyplomowe. Spowodowało to również zmiany w dotychczasowym programie kształcenia. Zwiększono liczbę godzin z przedmiotów ogólnotechnicznych i wprowadzono nowe przedmioty specjalistyczne, m.in. rozpoczęto nauczanie cybernetyki technicznej. W 1959 roku przeprowadzono najważniejszą reorganizację uczelni, tworząc typową dla politechniki strukturę wydziałową. Skoncentrowano w nich zespoły dydaktyczno-naukowe, dobierając je według kryteriów nauk technicznych, a nie jak wcześniej było w fakultetach – według specjalności wojskowych. Utworzono wówczas cztery wydziały: Wydział Mechaniczny, Wydział Elektromechaniczny, Wydział Inżynierii Wojskowej i Geodezji oraz Wydział Chemii Wojskowej. Oprócz czterech wydziałów w składzie WAT znalazły się również katedry ogólnoakademickie (nauk społecznych, nauk ekonomicznych, taktyki ogólnej i sztuki operacyjnej) oraz studium języków obcych. 

Kluczowe momenty dla akademii

Struktura wydziałowa pozostała do dzisiaj, co nie oznacza, że nie była ona modyfikowana. Uczelnia jest bowiem organizmem żywym, który reaguje na realia polityczne, gospodarcze i wojskowe. Do najważniejszych zmian należą:

• Utworzenie w 1961 r. Katedry Eksploatacji Urządzeń Automatycznych jako niejawnej placówki kształcącej specjalistów dla nowo tworzonych wojsk rakietowych. Na jej bazie w 1962 r. powstał Oddział Uzbrojenia, który 6 lat później przekształcono w Wydział Elektromechaniczny, działający od 1994 r. jako Wydział Uzbrojenia i Lotnictwa. Obecna nazwa wydziału to Wydział Mechatroniki, Uzbrojenia i Lotnictwa.
• Utworzenie w 1961 r. nowego, pionierskiego kierunku – fizyki technicznej, a co za tym idzie, zmieniono nazwę Wydziału Chemii na Wydział Chemii i Fizyki Technicznej.
• Uruchomienie w 1962 r. zaocznych studiów doktoranckich dla oficerów spoza Akademii, a w 1972 r. stacjonarnych studiów doktoranckich.
• Rozpoczęcie tworzenia w 1967 r. doraźnych, dla potrzeb konkretnego zadania badawczego instytutów, w których grupowano zespoły odpowiednio dobranych specjalistów. Jedne z nich ustanawiano etatowymi pracownikami lub rozwiązywano, inne zaś łączono i dzielono oraz tworzono nowe. Powodowało to jednak pewną niedogodność, która polegała na tym, że zadania badawcze realizowały instytuty, a dydaktykę – katedry. Dlatego w 1984 r. uporządkowano struktury, kierując się m.in. roczną normą dydaktyczną.
• Utworzenie w 1968 r. nowego wydziału – Wydziału Cybernetyki.
• Powstanie w 1969 r. Wydziału Elektroradiotechnicznego, który po odłączeniu specjalności mechanicznych, zmienił nazwę na Wydział Elektroniki.
• Utworzenie w 1974 r. Instytutu Systemów Zabezpieczenia Technicznego, który obok realizacji zadań dydaktycznych zajmował się problematyką rozwiązań organizacyjnych w jednostkach i służbach technicznych WP. W 1994 r. Instytut zmienił nazwę na Instytut Logistyki.
• Działalność w latach 1976 – 1983 w Centralnym Ośrodku Szkolenia Specjalistów Uzbrojenia i Elektroniki w Olsztynie Filii WAT, w której kształcono specjalistów eksploatacji uzbrojenia klasycznego, rakietowego oraz elektroniki.
• Działalność w latach 1978–1988 w WAT samodzielnego Wydziału Zagranicznego, zajmującego się organizowaniem procesu kształcenia studentów obcokrajowców. W ciągu dziesięciu lat w uczelni uczyło się 256 studentów z Węgier, Wietnamu, Libii, NRD.
• Usamodzielnienie się w 1980 r. Instytutu Elektroniki Kwantowej, funkcjonującego wcześniej na Wydziale Elektroniki.
• Przeprowadzenie w 1982 r. w WAT, w czasie trwania stanu wojennego, zaplanowanych zajęć dydaktycznych i obu sesji egzaminacyjnych, co było ewenementem w skali kraju.
• Utworzenie w 1988 r., na bazie katedr nauk społecznych i ekonomicznych, Instytutu Nauk Społecznych, który w 1989 roku zmienił nazwę na Instytut Nauk Humanistycznych.
• Systematyczne przejmowanie przez WAT od początku lat 90. zadań po likwidowanych Wyższych Szkołach Oficerskich, początkowo Samochodowej, a następnie Wojsk Obrony Przeciwlotniczej, Radiolokacji i Wojsk Łączności.
• Integracja w 1993 r. służb technicznych i kwatermistrzowskich w jednolity pion logistyczny, co wymusiło opracowanie i wdrożenie nowych struktur, dokumentacji oraz dokonanie zmian kadrowych. W dalszej kolejności zostały przejęte m.in. zadania po zlikwidowanej Wojskowej Administracji Koszar Nr 12. Skreślono również stanowisko kwatermistrza.
• Przejście Akademii od 1.01.1994 r. na nowy system ekonomiczno-finansowy, który został wprowadzony na podstawie – nowelizującego Ustawę o Wyższym Szkolnictwie Wojskowym – Rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej.
• Wprowadzenie w 1994 r. nowego etatu, w ramach którego m.in. połączono Wydziały Inżynierii Lądowej i Geodezji z Wydziałem Chemii i Fizyki Technicznej, tworząc Wydział Inżynierii, Chemii i Fizyki Technicznej oraz zlikwidowano stanowisko zastępcy komendanta – Szefa Wydziału Wychowawczego.
• Nadanie WAT przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 24 września 1994 r. nowego sztandaru.
• Ustanowienie w tym samym roku przez Biskupa Polowego WP samodzielnego etatu kapelana WAT.
• Przejście w 1995 r. przychodni lekarskiej WAT na samodzielny etat. Obecnie przychodnia jest placówką służby zdrowia, która zabezpiecza medycznie nie tylko kadrę i słuchaczy Akademii, ale również mieszkańców Bemowa, jeżeli należą do NFZ.
• Zastąpienie w 1995 r. Rady Naukowej Senatem.
• Przyjęcie w 1998 roku po raz pierwszy, spośród 60 kandydatek, 14 dziewcząt na pierwszy rok studiów stacjonarnych, na kierunku chemia, w specjalności obrona przeciwchemiczna.

Lata 1996 – 2004 to okres przekształcenia Wojskowej Akademii Technicznej w uczelnię wojskowo-cywilną. W tym okresie zaszły duże zmiany:

• W 1997 r. uruchomiono cywilne studia zaoczne, a 5 lat później – cywilne studia dzienne.
• W 2003 r. odnotowano znaczący spadek liczby studentów wojskowych (170 absolwentów). 
• 27 lutego 2003 roku Sejm RP przyjął ustawę, w której określono, że WAT podlega ministrowi obrony narodowej, a podstawowym kierunkiem jej działalności jest kształcenie oraz prowadzenie badań naukowych, prac wdrożeniowych i modernizacyjnych w zakresie nauk wojskowych, technicznych, chemicznych i fizycznych oraz kształcenie i prowadzenie badań naukowych w zakresie nauk ekonomicznych.
• W 2006 roku przywrócono w WAT kształcenie podchorążych – przyszłych oficerów Wojska Polskiego.
• Od października 2019 r. w rozpoczęła swoją działalność w WAT pierwsza w polskim szkolnictwie wojskowym Szkoła Doktorska, kształcąca doktorantów w trzech dziedzinach nauki i siedmiu dyscyplinach naukowych. 

WAT dzisiaj

W chwili obecnej Wojskowa Akademia Techniczna jest państwową, politechniczną szkołą wyższą. W jej ofercie dydaktycznej znajdują się studia magisterskie, inżynierskie, licencjackie, podyplomowe i doktoranckie, a także kursy dokształcające i językowe.

W roku akademickim 2023/2024 oferta dydaktyczna WAT obejmie aż  32 kierunki studiów.

• administracja publiczna w systemie bezpieczeństwa narodowego
• budownictwo,
• bezpieczeństwo narodowe,
• budowa dróg i mostów
• energetyka,
• chemia,
• biogospodarka,
• biocybernetyka i inżynieria biomedyczna,
• data science
• elektronika i telekomunikacja,
• geodezja i kartografia,
• geodezja i geoinformatyka
• informatyka,
• eksploatacja infrastruktury komunikacyjnej,
• inżynieria materiałowa,
• inżynieria bezpieczeństwa,
• logistyka,
• logistyka ekonomiczna,
• lotnictwo i kosmonautyka,
• mechanika i budowa maszyn,
• mechatronika,
• zarządzanie,
• inżynieria kosmiczna i satelitarna,
• obronność państwa,
• kryptologia i cyberbezpieczeństwo,
• optoelektronika,
• geodezja i kataster,
• infrastruktura komunikacyjna i transport multimodalny,
• inżynieria geoprzestrzenna,
• inżynieria systemów bezzałogowych,
• mikroelektronika,
• technologie elektroniczne i telekomunikacyjne

W ostatnich latach liczba studentów Akademii utrzymuje się na wysokim poziomie i wynosi ponad 9000 osób. Do 30 września 2021 roku dyplomy WAT otrzymało 50 591 absolwentów.

Model studiów oraz realizowane w WAT plany i programy nauczania w pełni spełniają standardy określone przez Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu oraz Europejską Federację Narodowych Stowarzyszeń Inżynierskich (FEANI).

Zdajemy sobie sprawę z wyzwań, jakie stawia przed naszą uczelnią XXI wiek. Weszliśmy w Europejską Przestrzeń Edukacyjną, gdzie w warunkach prognozowanej malejącej liczby potencjalnych krajowych kandydatów na studia będziemy mieli do czynienia z konkurencją uczelni europejskich. Nasza oferta studiów musi być zatem na tyle atrakcyjna, by zainteresować nie tylko polskich kandydatów, ale i w większej liczbie niż do tej pory studentów zagranicznych. Międzynarodowa wymiana studentów w WAT obejmuje programy europejskie, takie jak LLP Erasmus (wymiana ze wszystkimi renomowanymi uczelniami kontynentu) oraz standardową wymianę prowadzoną na podstawie zawartych porozumień z uczelniami na całym świecie. Od roku akademickiego 2004/2005 WAT wprowadził system punktów kredytowych ECTS, umożliwiający studentom naprzemienne studia w uczelniach krajowych i zagranicznych.

O osiągnięciach uczelni w działalności badawczo-naukowej świadczą nagrody państwowe, nagrody i wyróżnienia MON czy nagrody PAN. 

Rangę i renomę akademii potwierdza wysoko wykwalifikowana kadra dydaktyczno-naukowa. 

Od początku istnienia do placówki do końca 2021 r. wypromowano w niej 2085 doktorów i 331 doktorów habilitowanych, a 170 naukowców otrzymało tytuł naukowy profesora. Pięciu profesorów zostało członkami Polskiej Akademii Nauk, a kilkunastu jest członkami Komitetów Naukowych PAN. Mamy również pośród naukowców WAT laureata „polskiego Nobla” – fizyka prof. Antoniego Rogalskiego. 

88 naszych absolwentów otrzymało nominacje generalskie dostępując najwyższych godności w Wojsku Polskim. 

Wojskowa Akademia Techniczna odznacza osoby szczególnie zasłużone dla uczelni  najwyższym wyróżnieniem akademickim tytułem doktora honoris causa.

Obecną strukturę uczelni tworzą jednostki organizacyjne: Wydział Cybernetyki, Wydział Elektroniki, Wydział Inżynierii Lądowej i Geodezji, Wydział Bezpieczeństwa, Logistyki i Zarządzania, Wydział Nowych Technologii i Chemii, Wydział Inżynierii Mechanicznej, Wydział Mechatroniki, Uzbrojenia i Lotnictwa oraz Instytut Optoelektroniki (wydziały WAT).

Akademia prowadzi badania naukowe, prace wdrożeniowe i modernizacyjne w zakresie nauk technicznych, chemicznych, fizycznych, ekonomicznych oraz wojskowych. Wysoki poziom prac naukowo-badawczych potwierdzają liczne wynalazki, innowacje i patenty oraz prestiżowe nagrody krajowe i zagraniczne. Wśród rozwiązań autorstwa pracowników naukowych WAT można wymienić: zastosowanie techniki laserowej w Wojsku Polskim, przemyśle i badaniach naukowych, komputerowe wspomaganie procesów dowodzenia obroną przeciwlotniczą kraju, zawiesinowe materiały wybuchowe, charakteryzujące się dużą skutecznością urabiania skał i wysokim poziomem bezpieczeństwa, detektory promieniowania na zakres bliskiej i dalekiej podczerwieni o wąskiej przerwie energetycznej oraz technologie otrzymywania ciekłych kryształów i ich zastosowanie do konstrukcji różnorodnych wskaźników. 

Wojskowa Akademia Techniczna współpracuje czynnie z kilkudziesięcioma krajowymi ośrodkami naukowo-badawczymi i dydaktycznymi oraz firmami, m. in. Politechniką Warszawską, Instytutem Technologii Materiałów Elektronicznych, Vigo System S.A. czy Fabryka Broni Łucznik Radom sp. z o.o. (obecni partnerzy WAT).

W ramach integracji środowisk naukowych uczelnia aktywnie działa w strukturach ogólnopolskich. Uczestniczy w pracach Polskiej Platformy Technologicznej Systemów Bezpieczeństwa, Polskiej Platformie Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Centrum Geomatyki Stosowanej, a od 2012 roku współtworzy Centrum Inżynierii Biomedycznej. W ostatnich latach zorganizowała bądź współtworzyła Krajowe Centrum Inżynierii Kosmicznej i Satelitarnej, Krajowe Centrum Rozpoznania i Walki Elektronicznej, Centrum Inżynierii Bezpieczeństwa WAT, Centrum Transferu Technologii WAT, Centrum Robotów Mobilnych WAT oraz Centrum Zaawansowanych Technologii Energetycznych. Uczelnia posiada certyfikowane specjalistyczne laboratoria badawcze: Centrum Certyfikacji Jakości, Laboratorium Kompatybilności Elektromagnetycznej, Laboratorium Badawcze IOE WAT. 

Najważniejsze osiągnięcia badawczo-naukowe

Zatrudnienie najwyższej klasy specjalistów z innych ośrodków naukowych (m.in. prof. dr hab. inż. Stefan Ziemba, prof. dr inż. Kornel Wesołowski) wywarło pozytywny wpływ na osiągnięcia badawczo-naukowe akademii. Pierwsze sukcesy pojawiły się już na początku lat 50. Należy do nich zaliczyć współudział przy tworzeniu pierwszego polskiego radaru NysaA.

Dekada lat 60. przyniosła z kolei opracowanie serii uniwersalnych matematycznych maszyn analogowych, w tym pierwszego krajowego komputera ELWAT1. Niespełna trzy lata po światowej premierze lasera, w roku 1963 zbudowano w Akademii pierwszy jego krajowy odpowiednik, którego kolejne generacje, opracowane w WAT, znalazły unikalne, jak na owe czasy, praktyczne zastosowanie w okulistyce. 

Lata 70. to np. nowatorskie prace liczne odkrycia i patenty rozwiązań z zakresu techniki lotniczej, fizyki i techniki wybuchu ciała stałego, mechaniki, wytrzymałości konstrukcji, systemów łączności, symulacji pola walki i wielu innych. Ważną rolę w rozwoju badań naukowych w Wojskowej Akademii Technicznej odegrał ówczesny jej komendant gen. bryg. prof. dr hab. inż. Sylwester Kaliski (lista rektorów-komendantów WAT), który podjął problem laserowej mikrosyntezy termojądrowej. Generał Kaliski został później ministrem nauki, szkolnictwa wyższego i techniki. 

Wiele z prowadzonych w Akademii prac związanych było i jest z potrzebami modernizacji Sił Zbrojnych, a w tym m.in.:

• z nowoczesnymi systemami radiolokacyjnymi,
• systemami dowodzenia,
• optoelektronicznymi systemami wspomagania pola walki,
• kierowania ogniem,
• modernizacją systemów uzbrojenia tej skali co np. przeciwlotniczy system rakietowy NEWA (odpowiednik amerykańskiego systemu Patriot), czy stacje rozpoznawania systemów radiolokacyjnych.

Ostatnia dekada 

W ciągu ostatnich dziesięciu lat Wojskowa Akademia Techniczna istotnie zmodernizowała swoją bazę dydaktyczną, naukową, szkoleniową i bytową. Wybudowano nowe budynki dydaktyczne, szkoleniowe i akademiki oraz zmodernizowano infrastrukturę uczelni: stadion, poligon, strzelnicę. W 2021 roku Wojskowa Akademia Techniczna obchodziła Jubileusz 70-lecia istnienia. Z tej okazji powstało zestawienie najważniejszych wynalazków i odkryć Uczelni, zatytułowane 70 innowacji na 70 lecie.

oprac. Paulina Arciszewska-Siek