Historia Akademii

Ten, kto nie szanuje i nie ceni swej przeszłości,

nie jest godzien szacunku teraźniejszości ani prawa do przyszłości.

Józef Piłsudski

HISTORIA AKADEMII

Akademia Sztuki Wojennej jest przede wszystkim kontynuatorką tradycji Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej (1820-1831) oraz Wyższej Szkoły Wojennej (1919-1946).

W 2019 roku społeczność akademicka obchodziła jubileusz stulecia utworzenia Wyższej Szkoły Wojennej - „Doceniając osiągnięcia swoich wielkich poprzedniczek, Senat Akademii Sztuki Wojennej ogłasza rok 2019 rokiem jubileuszu Wyższej Szkoły Wojennej, a zarazem wzywa wszystkich nauczycieli akademickich, studentów i słuchaczy różnych form kształcenia do zespolenia wysiłków w dalszej realizacji współczesnej misji Uczelni – służenia rozwojowi Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej i przygotowaniu kadr dowódczo-sztabowych i administracyjnych na potrzeby dowództw, sztabów, instytucji wojskowych i cywilnych związanych z obronnością państwa”.

Każdy jubileusz jest dobrą okazją nie tylko do świętowania, ale również do wspomnień i refleksji. Jest to dobry moment, aby zastanowić nad historią polskiego szkolnictwa wojskowego, która nierozerwalnie łączy się z niezwykle ważną wartością, jaką stanowi bezpieczeństwo narodowe.

Wybitny polityk, laureat Pokojowej Nagrody Nobla – Henry Kissinger mówiąc o znaczeniu bezpieczeństwa stwierdził, że jest ono fundamentem wszystkiego, co czynimy. Żyjąc w XXI wieku, musimy mieć świadomość, że postęp cywilizacyjny i technologiczny z jednej strony służy rozwojowi społeczeństwa, ale z drugiej – generuje wzrost zagrożenia. Zapewnienie bezpieczeństwa narodowego jest ogromnym wyzwaniem, któremu starają się sprostać odpowiednie instytucje i struktury państwowe. Jest to również wyzwanie dla kadry naukowej ASzWoj, która korzystając z bogatego dorobku poprzedniego pokolenia, realizuje ponadczasowe idee twórców Akademii.

Z KART HISTORII

W listopadzie 1918 roku, po 123 latach zaborów Polska odzyskała niepodległość i znów stała się suwerennym państwem. Radość i entuzjazm ogarnęły cały kraj. Ówcześni rządzący mając w pamięci doświadczenia z walk o niepodległość w latach 1914–1920, dostrzegali niezwykle ważną, w wolnej już Polsce, potrzebę zorganizowania szkolnictwa wojskowego, w tym kształcenia wyższych kadr dowódczych i sztabowych. 15 czerwca 1919 roku powołano w Warszawie wyższą uczelnię wojskową – Wojenną Szkołę Sztabu Generalnego. Pierwszym komendantem szkoły, zlokalizowanej w Warszawie przy al. Szucha 3, został gen. por. Stanisław Puchalski.

W 1921 roku zmieniono nazwę uczelni. Wyższa Szkoła Wojenna – tak brzmiała nowa nazwa szkoły – otrzymała także nową siedzibę, którą był gmach przy ul. Koszykowej 79. W początkowym okresie działalności szkoły zajęcia ze studentami prowadzili z reguły oficerowie francuscy, którzy odegrali istotną rolę w jej tworzeniu i rozwoju. Długoletnim dyrektorem nauk i wykładowcą taktyki ogólnej był płk Louis Faury – oficer z dużym doświadczeniem i ogromną wiedzą wojskową, który ukształtował podwaliny dydaktyczne szkoły. Do roku 1939 uczelnia wypromowała ponad 1300 oficerów dyplomowanych.

Po wybuchu II wojny światowej szkołę odtworzono na terenie Szkocji, najpierw jako Kurs Wyższej Szkoły Wojennej, przemianowany później na Wyższą Szkołę Wojenną. Do 1946 roku uczelnia ta wykształciła 296 absolwentów, z których większość pełniła służbę w sztabach polskich oddziałów walczących we Włoszech, Francji i w Niemczech.

WYBITNE OSOBOWOŚCI AKADEMII

Ważną postacią w dziejach akademii był generał Tadeusz Kutrzeba – jeden z najbardziej wykształconych wojskowo oficerów, posiadający dużą praktykę sztabową. Był komendantem Wyższej Szkoły Wojennej w latach 1928–1939. Dał się poznać jako wspaniały wykładowca i organizator. Posiadał duże doświadczenie na polu pracy naukowej. Był również autorem wielu prac i rozpraw naukowych obejmujących tematykę militarną. To właśnie jemu zawdzięczamy dogłębną reorganizację szkoły.

Warto podkreślić, że w gronie absolwentów WSWoj znaleźli się, m.in. wybitni dowódcy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie generał Stanisław Sosabowski, generał Stanisław Maczek, a także trzykrotny premier Walery Sławek oraz niemałe grono późniejszych szefów resortów, jak np. Józef Beck, Wacław Jędrzejewicz, Ignacy Matuszewski.